این تلفن ها از سکه افتادند! - پرشین بلاگ

خبرنگاران - پریسا نوری: شبیه این باجه های خاطره انگیز که بی استفاده رها شده اند در تهران زیاد است. به گفته مدیر کل ارتباطات و امور بین الملل شرکت مخابرات ایران در استان تهران نزدیک 14 هزار و 600 دستگاه تلفن همگانی وجود دارد که از 15 سال پیش تا به امروز زیان ده هستند. محمدرضا بیدخام می گوید: نگهداری هر دستگاه تلفن عمومی در ماه 65 هزار تومان هزینه است، اما عایدی این دستگاه ها ماهانه سه هزار تومان است و بدین ترتیب هر دستگاه در ماه 62 هزار تومان زیان برای مخابرات به بار می آورد. او ادامه می دهد: مخابرات از سال ها پیش برای تغییر کاربری این کیوسک ها در کوشش است.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

صف تلفن همگانی در دهه 50

صف های طولانی

گرچه این روزها تلفن های همگانی در تهران مثل اغلب شهرهای جهان کاربرد چندانی ندارند و بیشتر یک نماد نوستالژیک و بخشی از مبلمان شهری محسوب می شوند، اما تا چند دهه پیش تلفن های همگانی از محبوب ترین وسایل ارتباطی بودند و هواداران بسیاری داشتند که حاضر بودند برای چند دقیقه مکالمه، ساعت های جلوی آن ها صف بکشند.

براساس آمار تا اواخر دهه 50 تعداد خطوط تلفن ایران به حدود 800 هزار خط رسید که 4 هزار خط، تلفن های همگانی و عمومی بود. تعداد خطوط تلفن شهر تهران با توجه به جمعیت آن، کم و تقاضا زیاد بود از طرفی واگذاری عمده خطوط تلفن نیز انجام نمی شد، از این رو گفته می گردد قیمت یک خط تلفن خانگی معادل قیمت یک خانه بوده و کمتر کسی از عهده خرید آن برمی آمده، از این رو تلفن های همگانی که با انداختن سکه های 2 ریالی کار می کردند خواستار بسیاری داشتند و کمتر روزی بود که در صف های طولانی برای استفاده از این دستگاه ها دعوا و جنجال به پا نگردد.

تفریح لاکچری درباریان

با وجودی که تلفن در دوره ناصری به تهران آمد، اما این تلفن ها عمومی نبودند و خطوط عمومی در سرانجام دوره قاجار و سلطنت احمدشاه در ایران رواج پیدا کرد. اما ماجرای ورود تلفن به دربار ناصری هم خواندنی است. در دوره قاجار این وسیله ارتباطی، ابزار تفنن فوق لاکچری درباریان قاجاری بود. ناصرالدین شاه حدود 10 سال پس از اختراع تلفن به وسیله گراهام بل در قصرش با تلفن حرف زد و شگفت زده شد و در خاطراتش نوشت: تلفن یک قسم تلگرافی است که با دهن حرف می زنند و با گوش می شنوند. این سفر که مشخص الملک [سفیر ایران در عثمانی] آمد، یک دستگاه آن را همراه پیشکش آورده است. از اتاق شمس العماره تا این جا که باغ سپهسالار است، کشیده ایم. یک صفحه تخته سوراخ سوراخی دارد که انسان به همان سوراخ ها حرف می زند و دو اسباب است که به گوش گذاشته می شوند. از این جا با میرزامحمد ملیجک و آقامحمد نایب سرایدار صحبت شد. مثل این است که در حضور حرف می زنند، بلکه هم می توان گفت بهتر در صحبت حضوری می توان حرف را شنید و فهمید. ملیجک کوچک را خواستیم، با او هم حرف زدیم به عینه گویا ملیجک پیش ما است. آقاعبدالله و... حرف زدند. خیلی چیز غریبی است و ما تا به حال این اسباب را ندیده بودیم.

کامران میرزا (نایب السلطنه) هم دستور داده بود یک خط تلفن از قصرش در کامرانیه امروزی تا وزارت جنگ بکشند تا بتواند کارهایش را سریع تر پیگیری کند.

تلفن همراه ناصرالدین شاه قاجار.او این تلفن سوییسی را هنگام سفر به نزدیک ترین کابل خط تلفن وصل می کرد و تماس برقرار می شد