سفرنامه اردبیل: زندگی - پرشین بلاگ

مسافرت و سفرکردن یکی از تجربه هایی است که هر انسانی حداقل یک بار در زندگی خود تجربه نموده است. هروقت با خانواده ام سفر می کنم و به مکان نوی می روم، حس های نوی را تجربه می کنم؛ حس هایی که تکرار دوباره آن ها برایم لذت بخش و شیرین است.

به یاد دارم روزی با خانواده تصمیم گرفتیم به یکی از شهرهای سرد ایران برویم که از شهر خودمان بسیار دور است. ما تمامی وسایل موردنیاز را جمع کردیم و برای سفر به اردبیل آماده شدیم. با اینکه تجربه اولم در بازدید از این شهر نبود، اما باز هر بار آمدنم به اینجا حس وحالی تازه بود.

از نسیم خنکی که از صورتم تا زلف هایم پیدا و رام می شد گرفته، تا خورشید بالای سرم که باعث لذت بخش تربودن این حس وحال می شد را از ته دل دوست داشتم یا شاید هم چیزی فراتر از دوست داشتن بود. من آن حس را زندگی می کردم.

در ادامه به یاد دارم به یکی از طبیعت های آن شهر رفتیم و آنجا بود که با اینکه برای اولین بار به این مکان می آمدم، ولی انگار کل عمرم را در اینجا به سر برده بودم.

چمن های سبز و سرد، همان نسیم خنک شهر، همان صورت سرد و سِر من و باز هم تو ! تویی که همواره تو را قبل از آن، بعد از آن و با آن حس می کنم.

نوک بینی ام از شدت سرما قرمز شده بود و دستانم رو به سختی حس می کردم. تمامی این حس را دوست داشتم. خورشید که سعی می کرد با نور خود گرمایی ببخشد، ولی هیچ فایده ای نداشت؛ انگار که آنجا با هیچ چیز گرم نمی شد. با نور و گرما قهر بود و با سرما دوست صمیمی.

زمانی که می خواستیم برگردیم، وقتی به یکی دیگر از شهرهای زیبای ایران رسیدیم، تصمیم گرفتیم ساحل برویم و به آنجا هم سری بزنیم.

آسمان تاریک، هوای سرد، ستاره ها مثل همواره درحال درخشیدن، ماه هم مثل همواره تنها، دریا آرام و ساکت و بی صداست.

روی شن ها قدم می زنم و وانمود می کنم آزاد و رها هستم. همه چیز را درباره این سفر دوست دارم.

طوری که ماه و ستاره ها به من نگاه می نمایند را دوست دارم. طوری که می بینم دریا درحال استراحت است را دوست دارم. طوری که بادها بی قراری می نمایند را دوست دارم. گاهی احساس می کنم من و دریا نقطه مشترک زیادی داریم.

فکرم مثل موج ها در طول روز پر از آشوب و طوفانی و در شب آرام و رها انگار که چاره ای جز ساکت بودن ندارد. حالا مثل ماه در تاریکی اتاق نشسته ام و راجع به گذراندن یک شب تاریک قدیمی دیگر با دریا می نویسم.

همواره با ماه احساس همدردی می کردم؛ مخصوصا آن شب که ماه از بقیه شب هایی که نگاهش می کردم زیباتر و نورانی تر و کامل بود و بالاخره متوجه ستاره های اطرافش در آسمان تاریک و درخشندگی خود و ستاره ها با وجود این شب ترسناک شده بود و من روی زمین درحالی که روی شن ها نشسته ام و به دریا نگاه می کنم و به یاد ماه هستم.

ماهی که مثل من همواره در تاریکی خود نشسته و انتظار کشیده و منتظر خورشید مانده و هیچ وقت به آن نرسید ه. آخه چطور می رسید؟

خورشید برای روز ساخته شده بود، نه برای تاریکی. همواره بین او و خورشید یک فضای شب و روز فاصله است. دیگر وقت آن شده بود که از آنجا برویم و به شهر خود برگردیم. درست بود که داشتم دریا را ترک می کردم و از او خداحافظی می کردم، اما می دانستم که ماه و ستاره کل شب را در جاده با من هستند.

حتی جاده را نیز دوست داشتم. با وجود تمام طولانی بودن هایش، با وجود خلوت و تنهابودنش آن را دوست داشتم. مگر می گردد راهی را که من را به خانه ام می برد را دوست نداشته باشم؟

با اینکه سفر طولانی نداشتم، اما فکر و فکرم را به جاهای دور طولانی برده و هنوز هم برنگشته. مگر می گردد به سردی آن آبی که پاهایم را در آن گذاشتم فکر نکنم؟

مگر می گردد آن شب که با تمام عشق خود به آسمان نگاه می کردم را فراموش کنم؟

هرگز نمی گردد؛ حتی اگر خودم هم می خواستم فکر و فکرم آنقدر وابسته و خود را با آن سفر زنجیر نموده بودند که همچین چیزی هیچ وقت قرار نبود اتفاق بیفتد.

درست است آن سفر برای من نبود، بلکه برای آن کسی بود که همواره در من دنبال همچین چیزی بود؛ دنبالزندگی.

زندگی که هرگز نفهمیدم چه موقع اتفاق دارد میفتد. لحظه هایی که پر از احساس بودند و باز هم درست است زندگی احساس خوشبختی است.

زندگی آن حس کافی بودن است. زندگی آن حس آزادی است. زندگی آن حس《من همانم که آنم》است. زندگی حس تمام لحظه هایی است که از ته دل تجربه نکردم. زندگی آن بادی بود که یه زمانی دوست داشتم از لای موهایم رد گردد و هرگز نشد. زندگی آن رنگ لاکی بود که همواره دلم می خواست روی دستانم باشد، اما رنگش هرگز با دستم نَشَست. زندگی همواره آنجا بود که ندانستم.

بله هرگز فراموش نخواهم کرد آن روزی را که به آنجا سفر کردم و گلی خوش بو را بوییدم. غذایی با طعم نو را که چشیدم. پیراهن زیبایی را که خریدم. صدای قطره های بارانی را که شنیدم. سرمایی که دستانم لمس کردند. آهنگی را که در جاده برای بار هزارم گوش کردم. متنی زیبایی را که برای بار دهم خواندم. رژ لبی را که دوباره به لب هایم مالیدم. خاطره هایی را که با خانواده ساختم. حسی را که به خودم هدیه دادم. شکری که از خدا به جا آوردم. غروب خورشیدی را که با خواهرم دیدم.

تمام چیزهایی را که زندگی کردم و خواهم کرد را فراموش نخواهم کرد. همه چیزهایی را که با تمام وجود و از ته دل تجربه کردم و در دفتر زندگی و قلب خودم نوشتم را همواره در دلم قاب خواهم کرد. من آن را تا هفتادوسه سالگی ام با خود حمل خواهم کرد و بعد آن دفتر را با خودم می برم و به آسمان هدیه می دهم.