وقتی اشعار حافظ هم در مترو ماسک می زنند! خبرنگاران - پرشین بلاگ

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، همانند قبل با توقف قطار در ایستگاه، اغلب افراد با پس زدن دیگری به داخل واگن هجوم می برند؛ ازدحام همسفران، هیاهوی بچه ها، زنان و مردان دست فروش و هر تصویر دیگری که در این سفر به چشم می خورد، همانند دوران پیش از کروناست.

اگر اقلام جدید فروشندگان قطار یا همسفرانی که انگار کرونا را نمی شناسند حواس مان را پرت نکنند، ممکن است چشم های مان میخ کوب مانیتور کوچک کنار پنجره شود که گویا زبان بسته قصد دارد در این هیاهیو با کلمات و تصاویر چیز هایی بگوید؛ چیز هایی که اگر شنیده می شد، وضع چنین عادی نمی نمود!

اندکی صبر و تماشای انیمیشین ها در فضایی که بویی از رعایت پروتکل های بهداشتی به مشام نمی رسد، برای رعایت پروتکل های مقابله با کرونا هشدار می دهد و ما را به شعری آشنا می رساند. شاعرش البته انگار چندان با فضای مترو و این قبیل هجوم ها غریبه نیست؛ فالش نان خیلی ها را می دهد!

اما نگاه دقیق تر گویای چیز دیگری است؛ بیتی که با مصرعی از حافظ شروع می شود و در ادامه به تشویق برای ماسک زدن در روزگار کرونایی می رسد: مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم/ چرا بی ماسک می آیی رفیق ناجوانمردم؟!.

اما اصل بیت چنین است: مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم/ تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم. گویا خلاقیت مترو تهران در مقابله با کرونا به دست کاری در غزل حافظ هم رسیده است یا شاید هم استفاده از آن به عنوان تضمین البته بدون اشاره به نام حافظ.

تصویر بعد از شعر در قاب مانیتور شمایل مردی از همان روزگار دور است با ماسکی بر صورت؛ دست اندرکاران آگهی های مترو تهران همان طور که بر تصویر یک نفر از قرن های دور ماسک زده اند، در شعر حافظ هم دست برده و بر آن ماسک زده اند!

به این گونه استفاده از شعر حافظ دو جور می توان نگاه کرد؛ برخی همین حد توجه به شعر و استفاده از آن در فضای عمومی را مثبت می دانند، برخی هم ممکن است چندان موافق این کار نباشند و حتی فکر کنند شعر حافظ مورد جعل قرار گرفته است.

یک روز سلبریتی ها در صفحه های شان شعر شاعری را به نام شاعری دیگر منتشر می کنند و شبی دیگر در یک برنامه تلویزیونی شعری که از آن مولانا نیست توسط یک شخصیت شناخته شده به مولانا نسبت داده می شود. بار دیگر در همان برنامه شعری به اشتباه به حافظ منسوب می شود و جعلیات حتی به کتاب های درسی هم رسیده است.

البته واکنش ها در موارد مشابه نشان می دهد که غالب جامعه اهمیت چندانی به این گونه مسائل نمی دهند و خیلی برای شان مهم نیست که چه شعری به چه کسی نسبت داده می شود؛ پیش تر مخاطبی در مورد مشابهی نوشته بود: به چه چیز های مزخرفی گیر می دید... واقعا چه اهمیتی داره شاعر کیه، شعر رو بچسبید؛ پس عجالتا شعر را بچسبید و ماسک بزنید!