پاخرچنگی های قبیله وادوما
به گزارش پرشین بلاگ، خبر کشف یک قبیله ناشناخته،ازآن دست خبرهایی است که هر وقت روی صفحه خبرگزاری های قرار می گیرد، خیلی زود به داغ ترین خبرروز تبدیل می گردد. این وسط اگر افراد این قبیله تازه کشف شده خصوصیت قابل توجه و شگفت انگیزی هم داشته باشند که به چشم انسان های مدرن امروز خارق العاده بیاید،حتما تا مدت ها بحث درباره آنها ادامه دارد.
پاخرچنگی های قبیله وادوما
نویسنده: سامرا قلی زاده
افراد این قبیله به بیماری اسرارآمیزی مبتلاشده اند؛بیماری ای که باعث شده پاهایشان از شکل طبیعی خارج گردد
خبر کشف یک قبیله ناشناخته،ازآن دست خبرهایی است که هر وقت روی صفحه خبرگزاری های قرار می گیرد، خیلی زود به داغ ترین خبرروز تبدیل می گردد. این وسط اگر افراد این قبیله تازه کشف شده خصوصیت قابل توجه و شگفت انگیزی هم داشته باشند که به چشم انسان های مدرن امروز خارق العاده بیاید،حتما تا مدت ها بحث درباره آنها ادامه دارد. قبیله وادوما یکی از این قبیله هاست که با اینه 59 سال از زمان کشف آن می گذرد اما افراد این قبیله هنوز در خفا و به دور از تمدن زندگی می نمایند؛ کناره گیری آنها یک دلیل موجه دارد؛ مردان این قبیله بیماری مرموزی دارند که باعث شده از جهان خارج فاصله بگیرند و تنهایی را به زندگی در جمع ترجیح دهند؛ آنها با پاهایی شبیه خرچنگ به جهان می آیند و به همین دلیل از شکل خاص پاهایشان خجالت می کشند و ترجیح می دهند در نواحی دورافتاده ای مثل دره رودخانه زامبیزی زندگی نمایند.وادوما نام یکی از قبیله های عجیب در غرب زیمبابوه است که مردان آن به خاطر داشتن پاهایی شبیه به پنجه های خرچنگ به مردان پاخرچنگی و یا پاشترمرغی مشهور شده اند. از هر چهار مرد این قبیله قطعا یک نفرشان به این بیماری خاص ژنتیکی مبتلا می گردد؛ بیماری ای که باعث می گردد انگشت و کف پاهای آنها مثل خرچنگ به سمت داخل کشیده گردد.
کشف پاخرچنگی ها
چارلز ساتن، اولین سفید پوستی بود که در سال 1951 مردان پاخرچنگی را از نزدیک دید. چارلز اهل انگلستان بود و به اسم مامور پلیس در آفریقای جنوبی خدمت می کرد. او داستان های زیادی از وجود چنین قبیله ای در آفریقا شنیده بود؛ قبیله ای که با تماشا افراد ناشناس پا به فرار می گذارند. به همین دلیل ساتن برای رسیدن به حقیقت ماجرا، تصمیم گرفت خودش راهی سفر گردد تا به راز قبیله مردان پاخرچنگی پی ببرد. او برای این کار از بومیان موزامبیکی که غرب زیمبابوره را مثل کف دستشان می شناختند یاری گرفت و همگی با هم رهسپار تپه های شیرووا شدند. چارلز، لحظه لحظه این سفر هیجان انگیز را در یک دفتر خاطرات ثبت نموده؛ سفری که کم کم رنگ و بوی معما به خودش گرفت. این مامور پلیس در یکی از خاطراتش نوشته است: وقتی که با قبیله پاخرچنگی ها رو به رو شدیم، از تعجب شوکه شده بودیم؛ آنها هم رفتارهای عجیبی نشان می دادند و تعیین بود از ما ترسیده اند. اما وقتی متوجه شدند که از طرف ما هیچ خطری آنها را تهدید نمی کند، رئیس قبیله به سمت ما آمد. دور هم نشستیم و با هم غذایی را که زنان قبیله آن را درست نموده بودند، خوردیم. بعد از مدتی که با هم صحبت کردیم، رئیس قبیله شروع به نواختن کرد و مرتب به طبل کوچکی که رو به رویش بود، ضربه می زد. وقتی که صدای طبل در فضا طنین انداز شد، مردان، زنان و بچه ها قبیله وادوما دور ما حلقه زدند و همگی به ما خیره شدند... چارلز در ادامه خاطراتش نوشته است وقتی دلیل گوشه گیری افراد این قبیله از قبیله های دیگر را سوال نموده، رئیس قبیله به او گفته: ما این روش زندگی را بیشتر دوست داریم.شروع تحقیقات
سفر ماجراجویانه چارلز ساتن به زیمبابوه در حقیقت نقطه شروع خبرهای داغ در باره مردم عجیب این قبیله بود چرا که بعد از انتشار خبر، فورا یک تیم تحقیقاتی که از تعدادی کارشناس و محقق تشکیل شده بود به آفریقا فرستاده شد؛ کارشناسان این تیم یک هدف مشترک داشتند؛ کشف راز معمای مردان پاخرچنگی!این محققان بعد از رسیدن به قبیله وادوما، آزمایش های زیادی روی مردان این قبیله انجام دادند؛ نتیجه این آزمایشان نشان می داد که بیشتر مردان وادومایی به یک نوع بیماری خاص مبتلا هستند؛ بیماری ای به نام سندروم ژنتیکی اکتروداکتیلی یا سندروم پنجه خرچنگی.
این سندروم علاه بر پا می تواند دست ها را هم تحت تاثیر قرار دهد. البته در باره قبیله پاخرچنگی ها، سندروم اکتروداکتیلی فقط در پاهای مردان بروز نموده و آنها سه انگشت وسطی پاهایشان را ندارند و با انگشت شصت پا و انگشت کوچک که به درون کشیده شده قدم برمی دارند. وقتی نوع بیماری مردمان عجیب قبیله وادوما تعیین شد، سوال دیگری در فکر دانشمندان به وجود آمد؛ اینکه چه عاملی باعث شده چنین سندرومی در این قبیله شایع گردد؟! آنها همه اعضای قبیله- مردها، زن ها و بچه ها- را مورد آزمایش قرار دادند و در نتیجه تعیین شد که ژن غالب این سندروم از طرف دختران این قبیله نسل به نسل گشته و بیماری در نوزادان پسر ظاهر شده است!
حالا نوبت این بود که دانشمندان قدم بعدی را بردارند و توضیحی برای وجود ژن غالب در دختران قبیله و ظهور آن در نوزادان پسر پیدا نمایند. آنها بعد از تحقیقات زیاد متوجه شدند که وجود چنین بیماری ای ریشه در رسم و رسومات کهن قبیله ای دارد چرا که در این قبیله هیچ پسر و دختری حق ازدواج با افراد قبیله دیگر را ندارند و حتما باید از درون قبیله خودشان همسر انتخاب نمایند؛ همین موضوع باعث شده که این بیماری نسل به نسل در این قبیله منتقل گردد.
هر چند که جنگ های زیادی برای از بین بردن این رسم در سالهای گذشته اجرا شده است اما تمامی آنها بی نتیجه مانده و هنوز هم اگر پسری بخواهد از قبیله دیگر دختری را به همسری خود انتخاب کند طبق قانون قبیله وادوما محاکمه خواهد شد. دختران هم سرنوشت بهتری ندارند و باید با شخصی ازدواج نمایند که خانواده شان برای آنها در نظر گرفته و قطعا این فرد، یک مرد بیگانه، یعنی مردی از قبیله دیگر نیست!
نکته جالب اینجاست که اهالی این قبیله، با اینکه در مشاوره های پزشکی با کارشناسان به راز پاخرچنگی بودنشان پی بردند اما حاضر نشدند که پا روی آداب، رسوم و سنت های قدیمی شان بگذارند و در نتیجه حتی در این مدتی که قبیله کشف شده هم به تعداد مردان پاخرچنگی این قبیله اضافه شده است!
با این حال بیماری عجیب مردان وادوما، باعث نشده که افراد این جزیره از انجام کارهای روزانه و گذراندن زندگی عاجز باشند. کاشناسانی که از این قبیله بازدید نموده اند می گویند مردانی که دچار این سندروم هستند نسبت به افراد عادی این قبیله سریع تر از نواحی کوهستانی بالا می فرایند و تا ارتفاع زیادی هم قادر به پریدن هستند. آنها مثل بقیه مردان قبیله که پاهایی عادی دارند، ماهیگیری، جمع آوری عسل و میوه های وحشی روزگار می گذرانند. افراد قبیله وادوما خانه هایشان را از نی و چوب نازک درختان درست می نمایند.
با تمام این تفاسر وجود این بیماری نادر بین مردان قبله وادوما، باعث شده تا آنها دورافتاده ترین نقطه قاره آفریقا و غرب زیمبابوه یعنی جایی مثل دره رودخانه زامبیزی را برای زندگی انتخاب نمایند و به این ترتیب تا جایی که می توانند از اجتماع و مردم فاصله بگیرند.
منبع:مجله همشهزی سرنخ،شماره
/م
منبع: راسخون